Andrej Magdevski: "Ik wil overal in het veld mijn bijdrage leveren"

Andrej is geboren op 14 januari 1996 in Skopje in Noord-Macedonië. Bij de ouderen onder ons zal deze stad misschien nog herinneringen oproepen aan 1964 toen deze stad, destijds nog in het voormalige Joegoslavië, zwaar getroffen werd door een aardbeving. Toch roemt Andrej deze plaats als eerste als je hem vraagt waar je bij een bezoek aan zijn land beslist naar toe moet gaan. Hij noemt speciaal de ruïne van een oude kerk met de klok die is blijven staan op het moment van de aardbeving. Dat is nu een soort museum. Ook Ohrid wordt prominent genoemd. ‘Deze stad heeft de meeste kerken van de hele wereld’, geeft hij aan.

Andrej volgt het basisonderwijs in Skopje en op zesjarige leeftijd maakt hij al kennis met basketbal. Dat komt niet door zijn familie, want daar is eigenlijk niemand die deze sport dan beoefent. Maar dat hij verknocht is aan dit spelletje is wel duidelijk. Op veertienjarige leeftijd verlaat Andrej Skopje om bij Partizan in Belgrado verder te werken aan zijn basketbalskills. Daar gaat hij ook naar highschool. In Belgrado voelt hij zich echter wel veel alleen en dat is ook de belangrijkste reden om al vroeg aan een professionele basketbalcarrière te beginnen. Hij vertrekt naar Madrid om daar verder in de jeugdteams te spelen. In 2014, hij is dan achttien jaar, tekent hij voor Unicaja Málaga in Spanje en daar wordt hij meteen uitgeleend aan Clinicas Rincón Axarquia voor de LEB Oro (het tweede niveau in Spanje).

In 2015 keert Andrej terug in Belgrado, maar bij Partizan krijgt hij niet veel speeltijd. ‘Eigenlijk was ik te jong en fysiek nog niet in staat om al aan de hoge eisen te kunnen voldoen’, geeft hij aan. In de jaren daarna speelt hij vijf jaar lang in de competitie in Noord-Macedonië bij verschillende clubs. Het langst bij zijn oude club in Skopje. In het jaar van covid19 speelt hij in Roemenië, om in 2022 terug te keren bij MZT Skopje. De club waarmee hij grote successen behaalde. Twee keer landskampioen, één keer de dubbel en waar hij in 2021 ook werd uitgeroepen als de MVP van de hoogste competitie in zijn land. Vrij kort na zijn terugkomst bij MZT krijgt hij door dat Donar belangstelling voor hem heeft. Andrej grijpt deze kans met beide handen aan. ‘Domestic players krijgen in mijn land niet altijd het respect dat ze misschien wel zouden verdienen. Voor mij was het een geweldige kans om te verkassen naar Groningen, waar ik in een gezonde organisatie ben binnengekomen’. Op de vraag of hij ooit heeft overwogen om in Amerika te mogen spelen, is hij duidelijk. ‘Toen ik achttien was kreeg ik het aanbod om college in de US te gaan spelen. Dat heb ik toen niet gedaan, want ik voelde me nog te jong. Daar heb ik nu wel spijt van. Als mijn kinderen die kans krijgen, zal ik ze alleen maar stimuleren om dat wel te doen. Dat zal alleen nog iets van achttien jaar duren’, zegt hij met een glimlach. Over een week of vier hoopt Andrej vader te worden. Daar kijkt hij op twee manieren naar uit. Ten eerste om vader te zijn, maar zeker niet minder naar het moment dat zijn vrouw en kind naar Groningen komen om tot minimaal het eind van het seizoen samen te kunnen zijn.

Al negen jaar maakt Andrej ook deel uit van de nationale ploeg. Dat maakt hem trots. Hij vindt het geweldig om voor zijn land zijn uiterste best te doen om goede resultaten te behalen. ‘Ik doe het niet voor het geld, want we worden niet betaald door de nationale bond. Maar het geeft mij een heel goed gevoel als ik in de kleuren van mijn land mag spelen.’

In het Donar van nu is Andrej de nummer 1. Dat speelt hij het liefst, maar ook de andere guardposities schuwt hij niet. Voor hem is maar één ding uitermate belangrijk en dat is het beter laten spelen van zijn medespelers en dus het hele team. ‘Ik probeer altijd goed naar de coach te luisteren en de opdrachten goed uit te voeren. Samen moeten we de wedstrijden winnen.’

Zijn grote voorbeeld is Ricky Rubio, die speelt voor de Cleveland Cavalliers in de NBA. ‘Dat is een speler die overal in het veld te vinden is. Die verdeelt het spel, geeft passes, pakt rebounds en dat overal in het veld. Zo probeer ik ook te spelen.’

Inmiddels heeft Andrej aan de universiteit ook een diploma behaald om later als coach verder binnen de basketballerij door te kunnen gaan. Wat hij daarmee precies voor ogen heeft is nog niet helder, maar hij is er wel trots op, dat hij nu al bevoegd is.

Op de vraag waarop hij binnen het basketbal trots is, geeft hij het volgende aan: ‘Ik ben trots op mijn karakter en mijn werkethiek. Altijd alles geven om mijn teammaten te helpen op alle mogelijke manieren om zo samen een hoger niveau te bereiken. Daarnaast ben ik trots op de toeschouwers in Martiniplaza. Het is geweldig om dit te beleven.’

Het is duidelijk dat Andrej het uitermate naar zijn zin heeft in Groningen. Hij geniet elke dag van de stad, de trainingen en alles wat er omheen komt. Hij woont in het centrum van de stad, dicht bij de universiteit. Maar hij vindt het ook leuk om naar het Hoornse Meer te gaan. Zijn contract loopt af aan het einde van het seizoen. Op de vraag of hij in Groningen zou willen blijven is hij niet duidelijk: ‘Dat is niet aan mij. Dat is een zaak van de club. Ik bekijk het van dag tot dag en van wedstrijd tot wedstrijd. Als ik me nu zou bezighouden met waar ik volgend jaar speel, zou dat ten koste gaan van mijn prestaties in het veld. Nu moeten we eerst winnen!’

BERT TEN OEVER