In de spotlight; Sam van Oostrum: “Ik wil laten zien wat ik kan”

Op mijn eerste vraag over hoe het nu met hem gaat antwoord hij dat het goed gaat. ‘Ik heb een positief gevoel over mijn situatie. Ik ben helaas op dit moment geen actieve speler, dus ik kan me andere doelen stellen. Zoals bijvoorbeeld om zo gezond mogelijk te leven en om me te focussen op de revalidatie na de operatie.’

De blessure ontstond in Zwitserland, in het voorseizoen tijdens een wedstrijd. ‘De schouder ging uit de kom en Edwin heeft dat toen meteen behandeld. We gingen er vanuit dat het geen ernstige blessure was en ook de dokter zei dat het wel meeviel. Een paar weken even wat rustig aan doen en het zou wel weer in orde zijn. Na vier weken weer volop meegedaan, maar het voelde niet goed en de schouder ging er weer uit. Nader onderzoek toonde toen toch wel een ernstige blessure aan. Er werd besloten om te opereren. Na de operatie, waarbij de schouder werd gefixeerd, moest ik eerst zes weken in een ‘sling’ met mijn rechterarm. Aangezien ik in het gewone leven puur rechtshandig ben was dat best heel erg lastig, 24/7 rust voor mijn arm. Ik heb mijn moeder toen gebeld en die is drie weken bij mij geweest om me te verzorgen. Dat was wel heel erg fijn.’

Inmiddels is de revalidatie in volle gang. De oefeningen die hij moet doen worden steeds uitgebreider en het is de bedoeling dat hij beetje bij beetje weer alle mogelijkheden kan benutten voor zijn schouder en dat er weer een volledige belasting mogelijk is. Maar dat kost duidelijk tijd. Het is moeilijk een prognose te geven wat betreft het moment dat we Sam weer op het veld zullen zien om zijn positie als pointguard binnen het team weer in te nemen. ‘Ik hoop dat ik er met de play-offs kan staan en als het goed gaat misschien wel al in april. Belangrijk is, dat ik nu mijn gedachten goed bij de revalidatie houd en dat ik eerst weer helemaal genezen ben.’ Sam is zo veel als maar mogelijk is bij de trainingen aanwezig en verder richt hij zich op zijn individuele opdrachten.

Sam is geboren in Engeland en hij is eigenlijk volledig Engelsman. Aangezien beide ouders Nederlands zijn, heeft Sam ook de Nederlandse nationaliteit. Zijn eerste schreden in de basketballerij zette hij bij Itchen College in Southampton. Daarna vertrok hij naar Franklin Pierce University in New Hampshire in de Verenigde Staten. Daar studeerde hij omgevingskunde waarbij het milieu een centrale rol speelde. Geen wonder, als je ziet dat deze universiteit midden in de natuur ligt met heel veel bos er omheen. Daar haalde hij ook zijn ‘degree’. Het is ook geen wonder dat het milieu in Sams leven nog steeds een belangrijke rol speelt. In de wijk Beijum, waar Sam woont, is de weg naar buiten de stad ook heel kort. ‘Ik wandel graag in de natuur en dat is hier heel goed mogelijk,’ voegt hij eraan toe. ‘In de toekomst zou ik ook graag iets met het ‘wildlife’ doen. Na de periode in Amerika keerde Sam terug naar Europa om twee jaar bij de Den Helder Suns te spelen en vervolgens voor drie jaar bij Donar te tekenen.

Toen er afgelopen zomer belangstelling voor hem was vanuit Groningen, was de beslissing niet zo moeilijk voor Sam om de keuze voor Donar te maken. ‘Het was fijn om een langere verbintenis aan te gaan bij een club met een rijke historie en met de beste faciliteiten van het land. Bovendien hebben

mijn ouders hier ook in Groningen gewoond en gespeeld. Ik kan nu wat opbouwen, al gooit de blessure nu wel wat roet in het eten.’

Sam spreekt het liefst Engels. Thuis spreken zijn ouders Nederlands tegen hem en hij verstaat het allemaal wel goed. ‘Maar Nederlands spreken is wel heel erg lastig. Als ik in het verleden bij mijn familie op bezoek kwam, kon ik wel veel Nederlands oefenen, maar het Engels gaat me veel beter af.’

Sam heeft in 2017 gespeeld in het -20-team van Nederland. ‘Ik hoopte dat ik dit jaar de stap zou kunnen zetten naar het Nederlands mannenteam, maar dat lukt nu even niet. Het is mijn bedoeling om dat in de komende jaren wel voor elkaar te krijgen.’

Sam vindt het heerlijk in Groningen. ‘Er is hier in de stad altijd veel te doen en het is makkelijk om even de stad in te gaan of de natuur buiten de stad op te zoeken. In de stad kun je overal naar binnen gaan en rustig zitten om eventueel een boek te lezen.’

Het Nederlandse eten vindt hij wel lekker, al is hij er wel van overtuigd, dat het niet altijd even gezond is. Hij noemt zo zonder problemen even op: kroketten, bitterballen, patatje mayo, enz.

Sam popelt nu al om straks zijn kunsten in Martiniplaza te kunnen vertonen. ‘Ik wil laten zien wat ik kan en wat ik kan toevoegen aan het team om het verder te helpen. Nu op de bank voel ik wel de atmosfeer in de hal, maar het is vast fijner om er echt deel van uit te maken op het veld. Ik zie er naar uit.’

O ja, Sam viert thuis tegen Zwolle zijn 25e verjaardag.

Bert ten Oever