De 55-jarige Bart Kruizinga vervult bij Donar al sinds 2005 de functie van clusterhoofd zaal tijdens alle thuiswedstrijden. Daarvoor is hij nog twee jaar filmer geweest en scouten heeft hij ook nog eens zo’n elf jaar gedaan. Een vrijwilliger van formaat dus. Hij komt al sinds 1982 als supporter bij Donar en na jaren als toeschouwer heeft hij in 2003 de stap gemaakt om medewerker te worden van “de mooiste club van Nederland”. In veertig jaar tijd heeft hij door het basketbalgebeuren veel mensen leren kennen en daarbij vrienden gemaakt. Hoewel hij ook graag een goede film kijkt of een mooi boek leest, basketbal is veruit zijn grootste hobby.
Bart, woonachtig in Borgercompagnie, is getrouwd met Jannie en heeft twee stiefdochters. Sinds 2005 heeft hij zijn eigen schildersbedrijf, Labrosse Schilders. Sinds 2007 is hij daarom ook BBC lid geworden van zoals hij het zelf zegt “deze prachtige club”. Hij is geen moeilijk persoon, maar geeft aan dat hij wel vrij direct is en dat dat voor sommige personen nog wel eens lastig kan zijn. Voor hem is het echter gewoon duidelijkheid. Hij houdt van stiptheid, te laat komen heeft hij een gruwelijke hekel aan. “Ik ben van de regels, hou je eraan en we kunnen prima samenwerken” aldus Bart die verder ook wel van een lolletje houdt.
Als clusterhoofd zaal stuurt hij zaalmedewerkers aan en is hij het eerste aanspreekpunt bij problemen en randzaken vanaf de opening van de zaal tot het einde van de wedstrijd. Tevens is hij hoofdscout en doet hij de planning voor de andere scouts. Statistieken bijhouden tijdens de thuiswedstrijden doet hij niet meer, omdat dit moeilijk te combineren is met zijn andere werkzaamheden. Zijn wedstrijddag begint meestal zo’n 2,5 uur voor aanvang van de wedstrijd. Eerst heeft hij op kantoor een klein overleg met Hayo Bijl en Yvo Regeer over de bijzonderheden en bezettingen van die avond of middag. Daarna is het voor hem de taak om alles te controleren, of alles klaar is voor de game. Schotklokken en baskets controleren, de jurytafel moet in orde zijn, de vloer moet geveegd worden enz. Zo’n vijf kwartier voor de wedstrijd heeft hij dan een tip-off waarin hij de zaalmedewerkers nog wat aanvullende uitleg geeft of nog eens duidelijk aangeeft wat van hen wordt verwacht. Als alles dan goed verloopt heeft hij verder een rustige middag of avond.
Zelf heeft hij ook gebasketbald. Op school bleek dat hij een aardig balletje kon gooien en dus ging hij bij een basketbalclub spelen, al snel werd hij verliefd op het spelletje en wist hij dit zo’n veertig jaar vol te houden. Toen kwamen de blessures of was het de leeftijd? Opeens lukte alles niet meer zo goed volgens Bart.
Als Donarfan heeft hij veel leuke herinneringen aan de jaren die achter hem liggen. “Tijdens de uitwedstrijden hebben we een hoop leuke dingen beleefd. In Bergen op Zoom hebben we wel eens een verkeerde afslag genomen, zodat we opeens midden in een wijkje terecht kwamen waar je geen kant meer op kon. Door de geweldige rijkunsten van Adri kwam het toch nog allemaal goed. Ook werd er wel eens door een tunnel gereden waar de bus eigenlijk niet door kon in verband met de hoogte van de bus”. Ook vergeet hij nooit meer dat ze tijdens een uitwedstrijd in Den Bosch op de terugreis Thomas Koenis waren vergeten. En om de vechtpartijen met de fotografen tijdens de kampioenswedstrijden kan hij nu toch wel lachen. Maar, laat hij weten, wat er verder in de bus gebeurde blijft ook in de bus. De állermooiste herinnering blijft voor hem toch het landskampioenschap van 2004.
Zijn all-time favoriete speler is Valmo Kriisa. “Dat was volgens mijn mening de perfecte leider op de speelvloer. Ook Brandyn Curry en Chase Fieler waren echte toppers, maar Donar heeft vele echt goede spelers gehad”.
Ook Bart betreurt het dat het vorige seizoen niet is afgemaakt en dat het nieuwe seizoen meteen weer werd afgebroken. Je valt dan toch wel in een groot gat geeft hij aan, maar door grote drukte op zijn werk is die periode voor hem toch nog redelijk snel gegaan. Hij is zoals vele Donarfans blij dat er nu weer gespeeld gaat worden, hoewel spelen in een lege hal verre van ideaal is. “Je mist het publiek, de sfeer en alles eromheen”. Hij hoopt dat het gauw weer vol zal zitten. “Voor mij is Donar een deel van mijn leven geworden en ik hoop dat dat ook nog lang zo zal blijven en uiteraard hoop ik dat we elkaar snel weer in Plaza zullen treffen, want wat is er mooier dan winnen in een vol MartiniPlaza!”.
HANS NORDER
Meld je aan voor de
