Interview: Henry Caruso

Californië is zijn “home state” en zo voelt het ook voor hem. Als hij thuis is, heeft hij alles in de buurt wat hij zich maar kan wensen. Een mooie stad, stranden op ongeveer 25 minuten rijden, bossen, mooie natuur en het weer bevalt hem ook uitermate goed. De nu 25-jarige Henry groeide in die mooie omgeving op met zijn ouders en twee jongere zussen. De Italiaanse roots komt van vaders kant. Zijn grootouders zijn afkomstig uit Italië. Zijn oma komt uit Udine, gelegen in het noorden vlakbij de Sloveense grens en zijn opa is afkomstig van Sicilië. Zelf is hij de Italiaanse taal nog niet helemaal machtig, hoewel “molto bene” wel al tot zijn woordenschat behoort. Als jong ventje was hij bedreven in allerlei sporten. Honkbal, American football, tennis, hij vond meerdere sporten leuk en was er ook vrij goed in. Op 10-jarige leeftijd kreeg basketbal echter toch zijn voorkeur. Voornamelijk gestimuleerd door zijn moeder die zelf ook actief basketbal speelde in haar tijd op Georgetown University. De liefde en het fanatisme voor basketbal heeft hij vooral via haar, echter de mentale weerbaarheid schijnt afkomstig van zijn vader te zijn.

Na een leuke en succesvolle tijd op highschool, vertrok hij op 18-jarige leeftijd naar de andere kant van het land. Henry koos er zeer bewust voor om te gaan studeren aan Princeton University in de staat New Jersey. Een plaats gelegen tussen New York en Philadelphia. Het is een grote particuliere universiteit die bekend staat om het hoge academische niveau. Voor hem had de universiteit de perfecte combinatie van een zeer goede opleiding en basketbal op hoog niveau. Hij had er geen problemen mee ver van huis te gaan, hij vond het een geweldige tijd. Vrijwel iedereen die op de campus woonde, zat in hetzelfde schuitje en zocht gezelligheid bij elkaar. Het werd een zeer succesvolle periode voor Henry. Hij behaalde er uiteindelijk zijn “American history” major. Het laatste jaar als speler raakte hij aan het begin van het seizoen al geblesseerd en kon daardoor het seizoen niet afmaken. Na vier jaar college in Princeton ging hij vervolgens weer naar huis om nog een jaar als Redshirt senior bij Santa Clara University te gaan spelen, zo’n drie kwartier rijden van Burlingame.

Na zijn collegeperiode ging Henry aan het begin van het seizoen 2018-2019 naar een trainingskamp van de Italiaanse club FIAT Torino, waar op dat moment Hall of Fame Coach Larry Brown de hoofdcoach was. Brown, die onder andere in het seizoen 2003-2004 met Detroit Pistons NBA-kampioen was geworden, werd echter na twee maanden ontslagen wegens tegenvallende prestaties. Dit betekende ook meteen het einde van Henry bij de Italiaanse club en hij keerde dan ook weer huiswaarts richting de Verenigde Staten.

Het seizoen erop maakte Henry voor het eerst kennis met Nederland en tekende een contract in Den Bosch. Via Steven Cook, voormalig teamgenoot bij Princeton University en een seizoen eerder speler bij Heroes Den Bosch, had Henry inmiddels enige voorkennis gekregen over het leven en basketballen in Nederland. Hij wist dat hij bij een gerenommeerde, professionele club was terechtgekomen en had enorm veel zin in het nieuwe avontuur. Dat seizoen was hij ook voor het eerst te bewonderen in MartiniPlaza, maar dus nog niet in het Donarshirt. De beleving in Groningen is hem bijgebleven, duels op het scherpst van de snede. Spijtig genoeg werd het seizoen abrupt beëindigd vanwege het Corona-virus en keerde hij half maart hals over kop huiswaarts. Daarna was het een onzekere periode hoe het verder zou gaan met de COVID-ontwikkelingen en waar hij zijn carrière kon vervolgen. Wel probeerde hij, zich conformerend aan alle genomen COVID-maatregelen, zo veel mogelijk voor zichzelf te blijven trainen en in goede conditie te blijven.

Het verlossende telefoontje afgelopen zomer kwam uit Groningen. Donar kon hem met het oog op de kwalificatie voor de Basketball Champions League goed gebruiken, aangezien de al eerder vastgelegde Justin Watts paspoortproblemen had en niet zou komen. Henry was “very excited”. De club was hem uiteraard al bekend, hij wist dat Donar een grote club was met basketbalgeschiedenis. Hij liet een dusdanig goede indruk achter dat zijn tijdelijke contract al gauw werd omgezet naar een contract tot het einde van het seizoen. Helaas sloeg het noodlot weer toe en kwam de competitie helemaal stil te liggen. Dat was een hele uitdaging voor alle spelers om de moed en motivatie erin te houden. Henry benoemt echter ook een positief aspect van die periode. “De groep leerde elkaar nog beter kennen, ook buiten het basketbal om zochten we elkaar nog meer op. Voor een wandeling of een kop koffie. Samen sportwedstrijden op tv kijken. Een grote rol hierin speelden ook Thomas Koenis en Leon Williams die ons bij hun thuis uitnodigden om een hapje te komen eten. Two very nice human beings” aldus Henry.

Wedstrijden van Donar kenmerken zich dit seizoen door nogal wisselvallige fases. Henry heeft er alle vertrouwen in dat het beter zal gaan. De coaches acteren volgens hem op het hoogste niveau en doen er alles aan om het team elke wedstrijd zo goed mogelijk voor te bereiden. Hij ziet “a lot of talent” om zich heen. Belangrijk is het om positief te blijven en in de wedstrijden van het begin tot het eind goed geconcentreerd te zijn. Zaterdag is Den Helder Suns weer de tegenstander in MartiniPlaza. Henry is de vorige wedstrijd nog niet vergeten. “Zij hadden een ongelooflijke start, ze waren “on fire”, we wisten het wedstrijdbeeld gelukkig gauw om te draaien. Zover willen we het dit keer echter niet laten komen”.

HANS NORDER