Jason Dourisseau: "Het komt altijd neer op goed teamwork"

Jason is geboren op 7 december 1983 (inmiddels dus 37 jaar jong) in Omaha, Nebraska. Door zijn lange periode in Nederland, heeft hij inmiddels ook de Nederlandse nationaliteit. Via allerlei omzwervingen belandde hij in 2009 bij Donar. Dat ene jaar in Würzburg was hij eigenlijk ook niet echt weg uit Groningen. De tribune achter de jurytafel was in 2014, toen Jason naar Duitsland vertrok, omgedoopt tot Jason Dourisseau-tribune.  Als het moeilijk was, nam Jason vaak het team op sleeptouw, vooral met zijn tomeloze inzet en geweldige arbeidsethiek. Hij was en is voor veel jonge basketballers nog steeds een lichtend voorbeeld.

Nu, bij het officiële afscheid, is het goed om te kijken wat Jason sinds die tijd heeft gedaan en een beetje terug te kijken naar alle fijne jaren bij Donar. Dat doen we twee dagen voor het afscheid dicht bij de plek waar hij nu werkzaam is, samen met zijn zoon Jaden.

Vorig jaar, in 2020, werd de competitie vanwege corona stilgelegd en kwam er vroegtijdig een eind aan de competitie, waarin Jason zijn laatste officiële wedstrijd speelde. Donar heeft in het verleden heel veel spelers gehad die na een jaartje weer vertrokken, zonder dat er een groot afscheid werd georganiseerd. Voor Jason ligt dat wat anders. Dat kon/mocht niet zo maar voorbij gaan. Aangezien het seizoen 20/21 zonder publiek werd gespeeld, kon er geen normaal afscheid plaatsvinden. Nu, op het moment dat er wel weer publiek mag zijn, is er dan dat grootse afscheid.

Vorige zomer heeft Jason er goed over nagedacht wat hij nu eigenlijk verder wilde met het basketbal. Intussen hield hij gedurende de zomer zichzelf in goede conditie. Hij hoopte stilletjes op nog weer een jaartje Donar, maar met de nieuwe coach toen was het al snel duidelijk dat het een andere kant opging en dat Jason daar niet helemaal bij paste. Met zijn echtgenote heeft hij alles bekeken. Misschien nog een jaartje elders spelen, maar dat idee werd al snel losgelaten. Misschien op een lager niveau, bijvoorbeeld bij Groene Uilen, maar ook dan zou hij in het weekend weer veel moeten reizen door het hele land. Hij heeft ook nog gekeken of het 3 tegen 3 iets zou zijn, maar Jason is meer een man voor het 5 tegen 5 spel. Dus werd de focus op wat anders gezet en hij was dan ook erg blij met de kans die hij kreeg bij het Noorderpoort College, waar hij als sportdocent en Docent Leefstijl aan de slag kon. Ook het Engels krijgt zijn aandacht richting de studenten. Inmiddels werkt hij daar nu iets meer dan een jaar en hij vindt het geweldig leuk wat hij nu doet. Zeker nu de studenten er ook weer zijn. Dat eerste jaar met de online-lessen was wat minder leuk. Dat hij ook daar gewaardeerd wordt, blijkt uit een levensgroot kunstwerk dat in het trappenhuis van het Sportcentrum Noorderpoort hangt. Jason is uitermate trots op wat ze met z’n allen daar voor elkaar hebben gekregen op het gebied van sport voor de studenten. “Het was wel zwaar dat jaar online, maar het was wel goed. Ook hier komt het neer op goed teamwork, net als met basketbal”.

Het basketbal is niet helemaal losgelaten. Zo is hij ook in de weer voor Junior Basketball Groningen, een soort van basketbalschool waar kinderen van allerlei clubs extra basketbal kunnen leren spelen. De aandacht ligt daar vooral op de individuele ontwikkeling van de spelers. “Het is altijd leuk om te zien, dat er na zes weken een duidelijke ontwikkeling is geweest bij de kinderen. RTC-noord doet ook veel op dat gebied, maar daar gaat het vooral ook om de teamontwikkeling. Een en ander is opgezet naar het voorbeeld van All Day Athletes van Jard Schuit in Amsterdam. Ook is hij afgelopen zomer terug naar de US geweest om daar met een goede vriend ook een basketballcamp te leiden. Tevens heeft hij nog veel gesprekken met Matthew Otten, met wie hij in het begin van zijn Donar-jaren twee jaar heeft samengespeeld.

Op de vraag welk moment altijd in zijn herinnering zal blijven van de jaren dat hij voor Donar speelde, wordt het lastig. Er zijn namelijk zo veel prachtige momenten geweest. “Als ik er nu over nadenk, komt het eerste kampioenschap in 2009 sterk naar voren. Dat was echt speciaal. Het team was echt hongerig om wat voor elkaar te krijgen. En nu denk ik dat dat jaar het begin van iets speciaals is geweest. Donar ging een nieuwe fase in en wij als team mochten dat laten zien en we gingen er ook helemaal voor. Ook het publiek in MartiniPlaza had door dat er iets speciaals stond te gebeuren. Het geeft me nog steeds kippenvel als ik er over nadenk”.

Jason kijkt met heel veel plezier terug op die tien jaar Donar. “Dat is een heel belangrijk deel van mijn leven geworden. Ik heb met ups en downs gespeeld. Soms ging het heel goed en soms wat minder. Ik heb in ‘great teams’ gespeeld en met ‘great players. En met 5 op 10 kampioenschappen mag ik heel trots zijn. Ik mag wel zeggen dat ik succesvol ben geweest”.

Het leven in Harkstede bevalt hem ook heel goed. We hebben fijne buren en we hebben inmiddels ook een heel stel vrienden daar. “We voelen ons heel welkom hier. Er komt ook een stel naar het afscheid zaterdag. Soms mis ik Beijum ook wel een beetje. Daar heb ik jaren gewoond samen met andere spelers. We zijn ook van plan om hier te blijven, of in ieder geval in Nederland. Mijn  doel is nu om de kinderen te begeleiden in hun ontwikkeling en hun toekomst ligt hier in Nederland”.

Jason kijkt uit naar het afscheid in een hopelijk bomvol MartiniPlaza. Hij is er wel een beetje opgewonden over. De familie is overgekomen uit Amerika om het allemaal mee te maken. En er zijn vanuit Nederland ook heel veel mensen die speciaal door hem zijn uitgenodigd. “Ik wil er echt van genieten. Ik wil opgaan in het moment. Ik hoop dat het een avond wordt om nooit te vergeten. Het is voor mij ook belangrijk, dat ik gezien word als een deel van Donar”.

Nu is er meer tijd voor het gezin. “Vooral in de weekends kan ik nu meer aandacht voor de kinderen en mijn vrouw hebben, omdat ik niet elke keer weer heel Nederland hoef door te reizen voor een wedstrijd. Vorig jaar toen ik overwoog om op een wat lager niveau te gaan spelen bij Groen Uilen, zei Rob Schuur tegen mij: ‘Weet je dat wel zeker? Dan moet je ook weer reizen’. En dat heb ik me toen ook gerealiseerd”.

Jaden (15) is ongelofelijk trots op zijn vader. “It’s so fun to be here and see my father. It was always fun when I was here to watch the games he played. And to hang around with him after the games”. Jaden wordt ook soms door zijn vader getraind als ze elkaar ontmoeten in Amerika. Jaden speelt inmiddels als pointguard en als de mogelijkheid er een keer is, zou hij ook graag eens voor Donar spelen.

Jason, heel erg bedankt voor de prachtige dingen die je de fans hebt gegeven in al die jaren hier en heel veel geluk voor de toekomst!

BERT TEN OEVER