Jimmy Gavin: "De droom die uitkwam"

Jimmy groeide op in Chicago in een sportieve familie, zijn jongere broer speelde op hoog niveau volleybal, Jimmy droomde van een carrière in basketbal. Op zijn 16e kwam abrupt een einde aan deze droom, toen bij hem de ziekte van Crohn (een chronische ontstekingsziekte aan de darm) werd vastgesteld. “Mijn lichaam hield ermee op, ik was erg ziek. Ik groeide ook niet meer, ik was 1.60 meter en woog 40 kilo. Dat is niet ideaal wanneer je een basketballer wil worden.”

Tijdens high school was basketballen voor Gavin dankzij zijn ziekte niet mogelijk, hierdoor miste hij belangrijke ervaringsjaren. Zonder basketbalbeurs vertrok hij naar Mississippi State, de basketbaldroom leek verloren zonder high school en zonder college basketbal. En toen overkwam hem nog een veel groter verlies. Jimmy’s broertje kwam op 16-jarige leeftijd om het leven door een auto-ongeluk. “Het ergste wat iemand kan gebeuren is mij al overkomen. Behalve het verliezen van nog meer familie, is er niets, niets dat erger is dan het verliezen van je broertje. Het verdriet van mijn ouders. Het was vreselijk.”

Jimmy stopte met college en verhuisde weer terug naar zijn ouders om bij hen en zijn kleine broertje te kunnen zijn. “Het was zwaar om thuis te zijn, om constant in huis te zijn. Ik zocht afleiding en basketbal bood dat. Het voelde goed om buiten te zijn, om te basketballen.”

Dankzij medicijnen en een gebalanceerd dieet leeft het lichaam van de inmiddels 1.90 meter lange basketballer op. Hij speelt steeds meer recreatief basketbal op zijn lokale college en leert daar de fundamentals die hij anders zou hebben geleerd op high school. “Ik ben een laatbloeier, zowel qua carrière als qua groei”, vertelt Gavin met een glimlach. Een zoektocht naar een college waar hij zichzelf in de picture kan spelen volgt, maar ook dit ging zeker niet over rozen. “Het was heel moeilijk. Ik had geen netwerk opgebouwd de voorgaande jaren. Niets waar je op terug kan vallen. Wanneer ik potentiële coaches belde kreeg ik constant ‘nee’ te horen.”

Maar hij zette door. Gedreven door het verlies van zijn broertje. “I wanted to make the most out of myself. Ik wilde alles uit het leven halen vanaf dat moment.” Uiteindelijk gaf Bradley College hem een kans, maar daar speelde hij weinig omdat hij halverwege het seizoen een operatie moest ondergaan vanwege zijn ziekte. Wederom gaf hij niet op en na zijn herstel vond hij een plek bij Winthrop University waar hij meer minuten kon spelen en waar hij al snel een belangrijke rol in het team kreeg. In deze tijd van zijn eerste prille succes schreef hij zijn broertjes naam op zijn schoen wanneer hij speelde. Zo was hij er toch bij. Nu, jaren later, staat zijn broertje niet meer op zijn schoen “Hij is nog steeds bij mij. Maar dat is nu meer in mijzelf. Ik hou hem bij mijzelf.”

Na een succesvolle tijd bij Winthrop volgt, na jaren van beating the odds, dan toch zijn professionele carrière. Gavin speelde onder andere in Rusland, Polen, Litouwen, Bulgarije en komt dit seizoen over van Turkije. Het telkens weer aanpassen aan ander landen en aan verschillende speelwijzen kan soms frustrerend zijn, maar verder leeft hij zijn droom. Van Groningen heeft hij nog weinig kunnen zien, maar zijn Litouwse vriendin, die met hem hier naartoe verhuisde, kan niet wachten om samen met hem de stad te ontdekken.

Hoewel zijn hele leven één grote motivational story is heeft hij ten slotte nog een advies aan eenieder die droomt van een basketbalcarrière of een andere droom heeft. “Vind jouw reden en begrijp jouw reden om te doen wat je doet. Het begin van je carrière, de highs die je ervaart, die highs blijven niet. Het leven bevat ups en downs. Vind jouw reden om te doen wat je doet, vind jouw reden om jezelf te blijven motiveren om beter te worden, vind jouw reden om te blijven gaan.”

Zelfs als dat tegen alle klippen op is.

SARAH EUWEMA