Marquis Addison: "It always goes back to relations"

Marquis is 29 jaar (6 december 1991) en speelt al heel lang basketbal. Toen hij een jaar of 3 was, gooide hij met zijn broer, die slechts 11 maanden ouder is, al een balletje. En dat heeft hij niet altijd met een basketbal gedaan. Ook American football, baseball en andere balsporten werden uitgeprobeerd.

Zijn vader was militair en Marquis werd geboren in Montery County, aan de westkust van de Verenigde Staten. In zijn jeugd werd er regelmatig verhuisd, wanneer vader weer ergens anders werd gestationeerd. Zo kwam hij via Los Angeles uiteindelijk ook in Kansas City (KC) terecht. Zijn jeugd beschouwt Marquis als goed. Moeder zat in de gezondheidszorg en de kinderen kregen alle kans om zich te ontwikkelen tot de mensen die ze nu zijn.

De familie is bijzonder belangrijk voor Marquis. Zoals gezegd speelde hij heel veel met zijn iets oudere broer. Als ze basketbalden speelde ze alsof ze Kobe Bryant en Allen Iverson waren. Marquis was dan Iverson, maar zijn grote voorbeeld was wel Bryant. En niet alleen kijkend naar de basketbalcapaciteiten, maar vooral ook naar de persoon Bryant. Vanuit zijn jeugd was ook de liefde voor de footballclub uit KC, de Kansas City Chiefs, ontstaan. Dat is nog steeds zijn favoriete club. Op basketbalgebied zijn dat de LA Lakers.

Terugkomend op zijn familie, blijkt zijn vader een erg grote fan van Marquis te zijn. Hij komt elk jaar naar het land waar Marquis dan speelt, zeker ook dit jaar naar Groningen. Verder gaan er heel wat telefoongesprekken over de Atlantic heen en weer.

Marquis probeert na elke training en na elke wedstrijd te leren van hetgeen hij is tegengekomen. “I want te learn a lot to develop myself, so I can learn other people te get better in basketball or as a person. That’s a part of my life”. In de verre toekomst hoopt hij dan ook coach te worden.

Pas op 18-jarige leeftijd koos Marquis heel bewust voor alleen basketbal. Natuurlijk bleef zijn liefde voor de Kansas City Chiefs (American football) heel groot, maar wat sporten zelf betreft ging de focus helemaal op basketbal. Hij ging studeren aan de Missouri Southern University om naast basketbal ook bezig te zijn met “Criminal Justice” en “Physical Education”. In 2014, na de studie, ging de aandacht van Marquis uit naar basketbal in een ander land. Hij kwam toen voor twee jaar naar Horsens in Denemarken. Daarna speelde hij achtereenvolgens in Israël, Zwitserland, Frankrijk, opnieuw in Zwitserland en Roemenië om uiteindelijk dit jaar in Groningen te belanden. Tijdens de oefencampagne dit jaar kwam hij weer in Denemarken. Marquis vond het heel bijzonder, dat veel mensen uit de tijd dat hij bij Horsens speelde (14-16) naar hem toekwamen om even met hem te praten. Dat tekent ook zijn inzet om meer te betekenen dan alleen maar de basketballer en vooral om zich als persoon zich te kunnen profileren. “It always goes back to relations”. Uit het rijke basketbalverleden van Marquis wil hij één persoon met name noemen. Robert Corn, die zijn coach is geweest. Die heeft hem een betere speler gemaakt, maar vooral een beter persoon.

Marquis is nog altijd onderdeel van de vriendengroep die is ontstaan in Kansas City. Elke keer dat hij terug is in de Verenigde Staten zoekt hij ze weer op om met elkaar leuke dingen te doen, zoals het bezoeken van de KCC. Hij streeft altijd naar een perfecte relatie met anderen. Ze mogen hem ook alles vragen en hij heeft geen geheimen voor anderen. “I am an open book and I hope te be a good person”.

Groningen bevalt hem tot nu toe erg goed. “De mensen zijn aardig en vriendelijk, ze praten gewoon Engels, de straten zijn schoon (het lijkt wel wat op Denemarken). De stad heeft een mooi centrum met veel leuke restaurants”. Daar gaat hij graag naar toe. Als voorbeeld noemt hij The Doggs Bollocks, waar ze “great ribs” op het menu hebben.  In al die jaren in het buitenland heeft hij ook veel verschillende gerechten leren kennen. Maar hij houdt er ook erg van om zelf te koken. Dat kan hij nu mooi doen voor zijn vriendin, die dit jaar voor het eerst met hem mee is voor een heel jaar. “She is looking for a job. If you know something for her…….”

Marquis probeert een goede balans te vinden tussen zijn werk en zijn passie. Hij wil altijd winnen en bij verlies is hij altijd teleurgesteld, maar dat blijft niet lang hangen. De blik gaat meteen weer vooruit. Als hij na een wedstrijd thuiskomt, gaat hij eerst de wedstrijd nog eens bekijken om er wat van te leren. “Otherwise I can’t sleep”.

Met de coach heeft Marquis hele gesprekken gevoerd over het spelletje en de manier waarop gespeeld moet worden. De meningen van beiden komen aardig overeen. De coach is niet zo zeer gericht op “You have to do this and that, but he gives us freedom to look for our own solutions”.

Het grote doel voor Marquis is nog steeds beter worden, voor de club om het kampioenschap terug te brengen naar Groningen en om in Europa goed te presteren. Hopelijk deze week al om zich te plaatsen voor de FIBA Europe Cup, maar ook om straks in de Beneleague goed te presteren. “We can do that by hard working”. Hij kijkt er naar uit om met de supporters ook een geweldige band op te bouwen. Hij hoopt op veel contact met de fans, want “It always goes back to relationships”.

BERT TEN OEVER