Sander Hollanders: "We moeten het samen doen"

Sander is geboren op 13 september 2001 in het Zuid-Limburgse Kerkrade en groeide daar op in een familie van harde werkers. ‘Niemand in de familie heeft een bijzondere baan, maar het zijn wel allemaal goede banen die ze hebben en dat vooral door gewoon hard te werken. Dat kenmerkt ook wel mijn instelling. Ik ben ook niet heel speciaal, omdat ik nu basketballer ben’, geeft hij aan. Familie is ook heel belangrijk voor Sander. Na de basisschool vervolgde hij zijn loopbaan op het vmbo (kader) en van daaruit ging hij naar Sport en Bewegen (mbo), waar hij ook zijn diploma behaalde. ‘Ik was geen leerling die graag in de boeken dook. Mijn moeder zei wel eens, dat ik van gymles naar gymles ging. Daarom heb ik ook gekozen voor Sport en Bewegen. Naast basketbal vind ik muziek ook heel fijn. Ik probeer ook een beetje gitaar te spelen, dat kan ik nu ook mooi doen in de spaarzame vrije tijd die ik heb.’ Eigenlijk heeft Sander niet zo veel vrije tijd want hij is vooral bezig met trainen, eten, rusten en slapen. In de vrije tijd die er wel is zoeken de spelers elkaar ook wel op om samen leuke dingen te doen.

Sander is eerst op voetbal gegaan. Vanaf de mini’s (4 jaar) heeft hij dat volgehouden tot zijn elfde jaar. ‘Ik was als klein kind altijd al heel groot, in ieder geval veel groter dan mijn leeftijdsgenoten. Op mijn tiende ben ik ook begonnen met basketballen. Eén jaar heb ik dat allebei gedaan, maar toen moest ik kiezen. Ik heb toen gekozen voor basketbal bij BC Titans in Kerkrade. Met mijn 1.85 m. was ik groot, sterk en ook nog eens snel. Dat viel in Limburg op en op 15-jarige leeftijd ben ik overgestapt naar BAL in Weert.’

Vanaf zijn zestiende jaar mocht hij daar al bij Heren 1 aansluiten en toen maakte hij daar ook meteen zijn debuut in een wedstrijd tegen Den Bosch. ‘Dat was een heel bijzonder iets. Ik kreeg een kans en met alle inzet die ik in mij had, probeerde ik er het beste van te maken. Ik scoorde toen ook nog 6 punten en defensief deed ik mijn taak ook naar behoren.’

Op zijn zestiende gaf de coach aan dat Sander startende speler zou zijn. Niet omdat hij toen al de beste was, maar vooral om Sander vertrouwen te geven. ‘Toen heb ik ook een geweldige ontwikkeling doorgemaakt. Ik moest alles geven in de minuten die ik kreeg en dat heeft zijn vruchten afgeworpen.’ Inmiddels staan er drie prachtige prijzen op de erelijst van Sander. Met BAL won hij de beker in 2021. In datzelfde jaar won hij ook de Kees Akerboom Trophy (voor de beste schutter in de League) en in het afgelopen seizoen was Sander de BNXT Dutch Rising Star of the Year.

Sander heeft het goed naar de zin in Groningen. ‘Bij de club is alles top geregeld, we wonen met de meeste spelers dicht bij elkaar en Groningen is een leuke stad, voor zover ik daarmee al kennis heb kunnen maken. O ja, ik ben ook bezig om mijn rijbewijs te halen. Op die manier leer ik de stad ook wel een beetje kennen.’

Sander is met bepaalde verwachtingen naar Donar gekomen. Vooral het spelen in MartiniPlaza en het meedoen voor de prijzen trok hem erg aan. Sportief valt het misschien een beetje tegen, maar hij is er van overtuigd dat het team in staat is om uit het dal te komen. ‘Elke keer als er een speler vertrekt en er een nieuwe bij komt, moeten we even een pas op de plaats maken. Soms zijn er momenten dat het opeens wel loopt, maar we kunnen dat nog niet vasthouden tot het einde van de wedstrijd. Dat moeten we als team oplossen. En dat gaat ons ook lukken. Ook ik moet nog stappen maken om de juiste bijdrage te kunnen leveren.’

Sander heeft onlangs ook zijn debuut gemaakt in de selectie voor het Nederlands team. De coach van The Dutch Lions heeft de afgelopen periode de kans gekregen om een verjonging door te voeren (of beter gezegd uit te proberen). Sander maakte naast de Donar-spelers Willem Brandwijk en Olaf Schaftenaar deel uit van de eerste selectie van 16 spelers. Bij de laatste 12 spelers voor de wedstijden kwam zijn naam niet meer voor. ‘Maar in de trainingen heb ik me wel laten zien en ik ben blij dat ik die kans heb gekregen.’ In de toekomst ziet Sander zichzelf nog wel eens in het buitenland spelen. Amerika is niet zijn eerste gedachte, maar spelen in een land als Italië lijkt hem wel heel erg leuk. De wedstrijd tegen Brindisi in Italië heeft dat gevoel ook nog wel versterkt.

Soms hoort Sander ook wel kritische noten van de fans op de tribune. Hij vindt dat ook best wel terecht. ‘We spelen (nog) niet goed genoeg om prestaties te kunnen leveren. Maar we doen er alles aan om het tij te keren. In de sport heb je altijd te maken met pieken en dalen en vanuit een diep dal ga je altijd weer naar een piek. En daarbij kunnen we de steun van de fans in MartiniPlaza ook zeker gebruiken. We moeten het samen doen!’

BERT TEN OEVER