Willem Brandwijk: "We missen het spelen in een vol MartiniPlaza"

Willem is geboren op 31 juli 1995 in Voorburg. Op 6-jarige leeftijd is hij al begonnen met het spelen van het leuke spelletje basketbal bij BV Voorburg om later over te stappen naar Lokomotief Rijswijk. Het voordeel van die club was, dat de jeugd eredivisie speelde. Intussen had Willem al wel een droom op basketbalgebied. Hij hoopte dat ooit in Amerika te kunnen doen. Vooral om het gat tussen de jeugd en de DBL op te vullen. Dat sprak hij ook al op zeer jeugdige leeftijd uit tegenover zijn ouders. Die steunden hem van harte in die wens onder één voorwaarde: eerst een diploma halen voor zijn school. Dat motiveerde Willem echt en zonder problemen behaalde hij op 15-jarige leeftijd het diploma VMBO-T. Aan de voorwaarde, die zijn ouders gesteld hadden om naar de overkant van de oceaan te mogen, had Willem voldaan.

Op 16-jarige leeftijd vertrok hij met een koffer vol idealen en dromen naar high school Holderness in New Hampshire. Het mooie van het Amerikaanse systeem is, dat het onderwijs nog heel breed is. Dat in tegenstelling tot in Nederland, waar je dan al uitgebreid bezig bent met een beroeps gerelateerde opleiding. In 2014, na het doorlopen van de high school, ging Willem naar college in Siena om daar naast het spelen van collegebasketbal marketing te studeren. Na drie jaar maakte hij de overstap naar IUP (Indiana University of Pennsylvania.) Uiteraard om daar te basketballen, maar ook om zijn laatste jaar van zijn studie daar af te ronden en waar hij dan ook in 2019 zijn bachelor behaalde. Kijkend naar de toekomst is Willem ook van plan om nog een keer een goede master te gaan doen, maar daarmee is hij nog niet echt bezig. Dat komt wel een keer op zijn weg.

Er is nog een derde reden, dat hij blij is dat hij nog een switch heeft gemaakt naar IUP. Hij ontmoette daar een leuk meisje, met wie hij nog steeds een hechte relatie heeft. Inmiddels is ze al twee keer bij hem in Groningen geweest…

Op 24-jarige leeftijd kwam aan het Amerikaanse avontuur (voorlopig) een einde. Hij koos er voor om naar Rotterdam te gaan, omdat hij graag met Toon van Helfteren wilde werken.

Op de vraag waarom hij vorig jaar tekende voor Donar antwoordde hij resoluut. “Ik wil alles uit mijn  carrière halen en ik wil zo veel mogelijk leren. Bij Donar speel en train je altijd op hoog niveau, omdat er zoveel goede spelers om je heen staan. Op de training sta ik veelal tegenover Damjan. Dan moet je van goede huize komen om resultaat te boeken. Ik leer ontzettend veel. Daarnaast had ik bij Feyenoord ook twee keer een bezoek aan Groningen gebracht en de ambiance hier is fantastisch en dat geeft je heel veel energie. Jammer dat ik dat nu nog niet heb meegemaakt, spelend voor Donar met de supporters op de tribune”.

Tijdens de wedstrijden in de bubbel in Den Bosch viel het voor de neutrale toeschouwer op, dat Willem niet speelde in de wedstrijd tegen Heroes. Dat was echter, omdat hij herstellende was van een enkelblessure. In een noodgeval had hij het veld in gekund, maar de coach wilde geen risico nemen. In de tweede wedstrijd heeft hij wel wat minuten gemaakt. Dat wordt nu verder opgebouwd, omdat er nog steeds (4 februari) sprake is van reactie in zijn enkel.

“Het was wel teleurstellend dat we niet verder zijn gekomen. We hadden ons helemaal gefocust op de wedstrijd tegen Den Bosch in de wetenschap, dat vrijwel zeker een overwinning voldoende zou zijn geweest. Dat je dan verliest met 1 punt verschil na verlenging maakt het wel erg zuur. Door het feit dat we Den Bosch wat vertrouwen gaven, kwamen we uiteindelijk in de problemen. Vorige week is dat even overtuigend recht gezet”.

Willem heeft ook een aantal keren gespeeld in het Nederlands team. Op dit moment maakt hij geen deel uit van de selectie. Ik ga liever voor de focus op Donar, dan me in te zetten voor een aanvulling in het Nederlands team. “Maar ik heb het niet voorgoed uit mijn hoofd gezet. Er zal wellicht nog weer een moment komen, dat ik wel weer beschikbaar ben”.

Willem heeft niet één uitgesproken hoogtepunt in zijn carrière. Het kampioenschap met zijn team in de conference in Amerika was een hoogtepunt, maar ook het debuut voor het Nederlands team en het spelen voor Donar zijn hoogtepunten.

Kijkend naar de komende maanden heeft Willem één uitgesproken wens: Het spelen in een vol MartiniPlaza. “Dat missen we!”

BERT TEN OEVER