Wim Heun: "Ik ben een optimist"

Wim is 45 jaar oud, getrouwd met een Thaise vrouw en hij heeft twee kinderen uit een eerdere relatie, een dochter van 17 jaar en een zoon van 16 jaar. Zijn vrouw heeft in Thailand uit een eerdere relatie ook drie kinderen. In principe gaan ze ook zeker één keer per jaar naar Thailand om de kinderen daar te bezoeken. Het afgelopen jaar is het allemaal wat lastiger om dat te regelen. Zijn vrouw is onlangs nog wel geweest, maar die is ook vervroegd weer terug naar Groningen gekomen, vanwege het coronavirus. In het dagelijks leven is Wim ondernemer en heeft hij samen met zijn vrouw een bedrijf voor Thaise massage in de Steentilstraat. Door de coronabeperkingen is die zaak nu gesloten. Wim maakt zich wel wat zorgen over de toekomst, want de ondersteuning die hij krijgt van de overheid is lang niet toereikend om de vaste, doorlopende kosten te dekken. Maar Wim is optimistisch en houdt de moed er in.

Wim is, als vrijwilliger, verzorger van het eerste team van Donar. Zijn werk bestaat voor het grootste deel uit het zorgen dat het de spelers tijdens wedstrijden aan niets ontbreekt. Dat begint met het sorteren van de kleding. Voor elke speler moet de kleding in orde zijn en het moet klaarliggen om zo aan te kunnen trekken. De handdoeken moeten klaarliggen en zo nodig tijdens de wedstrijden verwisseld worden. Het eten en drinken moet klaarliggen per speler. Elke speler heeft zijn eigen drinkfles(sen). Normaal moeten bij wissels de weggeworpen kledingstukken ook weer op de juiste stoel worden neergelegd. Nu met corona is het eigenlijk een stuk relaxter voor Wim om de zaken te regelen. Voor de wedstrijd legt hij alles klaar, maar tijdens de wedstrijd moet hij meer afstand houden. Dat geeft nu de mogelijkheid om meer van de wedstrijd te kunnen zien. In principe is hij niet bij de trainingen aanwezig. Al gaat hij wel wekelijks een keer langs om toch tussen de wedstrijden door wel even contact met iedereen te hebben.

Wim heeft met veel mensen binnen de club contact. Hij voelt zich ook een gewaardeerd lid van de staf van het team. Zoals hij aangeeft heeft hij met alle personen veel en leuke contacten. Iedereen heeft zijn eigen taken, maar uiteindelijk doen ze het allemaal samen.  Hij roemt de geweldige sfeer die er in de groep heerst. Dat gaat om de staf en de spelers, maar eigenlijk om de gehele club.

Wim is van huis uit geen basketballer. Hij vond het spelletje altijd wel leuk om naar te kijken. In het begin, zo’n 15 jaar geleden,  bezocht hij met name de wedstrijden tegen de andere grote clubs en natuurlijk de wedstrijden in de play-offs. Maar na een paar jaar had hij ook wel in de gaten, dat het voordeliger was om maar een seizoenkaart aan te schaffen. Een paar jaar geleden was er binnen de club een vacature voor cameraman tijdens de uitwedstrijden. Dat leek hem wel leuk om te doen en na een sollicitatie en een paar gesprekken werd Wim de nieuwe cameraman. Toen bijna twee jaar geleden Luc Mulder aangaf dat hij wilde stoppen als verzorger, was Wim er als de kippen bij om te solliciteren. En daar heeft hij geen moment spijt van. Hij geniet elke keer als hij bezig is voor de club.

Wim had altijd het idee, dat het heel simpel is om te basketballen. Nu hij wat dichter op het team zit, ziet hij wel, dat er heel wat komt kijken voor de spelers om het uiteindelijk allemaal  goed te kunnen doen. Dacht hij eerst van ’we zien wel wie er vrij staat en daar gaat de bal dan naar toe’, nu weet hij dat er meer bij komt kijken en dat de spelers eigenlijk wel slim  moeten zijn om hun taken goed uit te kunnen voeren.

Op de vraag wat nu zijn leukste beleving is geweest in de tijd dat hij met Donar op pad is, is de eerste reactie ”Eigenlijk vind ik alles wel leuk”. De meeste indruk op Wim heeft de uitwedstrijd naar Pinar in Turkije gemaakt. Bij het hotel stonden wel 20 politieagenten en naar de sporthal werden ze ook met een politie-escorte vervoerd. Loeiende sirenes, verkeer wat stil werd gezet en in de sporthal stond er achter de bank van Donar een beveiliging van ME-ers met grote schilden om Donar te beschermen tegen het publiek. Dat publiek ging de gehele wedstrijd flink te keer. Aan de andere kant waren de mensen van de club heel aardig en was alles goed geregeld.

De grootste teleurstelling was het niet doorgaan van de bekerfinale, omdat Aris dit niet zag zitten. “Dat had mijn eerste prijs kunnen worden”.

Nu aan de vooravond van de wedstrijden voor de FIBA Europe Cup kijkt Wim met veel vertrouwen naar de bubbel in Den Bosch. Zoals eerder al is aangegeven is Wim een ras optimist. Hij is dan ook optimistisch over de wedstrijden daar. De eerste wedstrijd tegen Heroes zal cruciaal zijn. “Ik ben vol vertrouwen en ik denk dat we doorgaan!”

BERT TEN OEVER